Περιγραφή
Γωγώ Γέρου είναι το ονοματεπώνυμο της ηρωίδας. Γεννημένη στα μέσα της δεκαετίας του ’50, παιδί μιας απλής «συνηθισμένης» οικογένειας που έχει ήδη εκπληρώσει και πληρώσει τη συμμετοχή της στους αγώνες της Αριστεράς.
Η ηρωίδα μεγαλώνει μέσα στη χούντα, είναι έφηβη στα γεγονότα του Πολυτεχνείου και ζει την ενηλικίωσή της με τη Μεταπολίτευση. Απογοητεύεται χωρίς να αποθαρρύνεται, ερωτεύεται, αναπολεί και ονειρεύεται.
Εγγονή μιας ιδιαίτερης «ρωσίδας» γιαγιάς και ανιψιά επαναπατριζόμενου πολιτικού πρόσφυγα, προσπαθεί να καταλάβει, να δεχτεί χωρίς να συγχωρήσει την απόσταση λόγων και έργων που βλέπει γύρω της.
Μέσα από την αφήγησή της, άλλοτε ψύχραιμη, σχεδόν ψυχρή κι άλλοτε εν θερμώ, κοντά στα όρια, ξετυλίγεται η ιστορία της μεταχουντικής Ελλάδας έτσι όπως τη βίωσαν και τη βιώνουν οι αποκαλούμενοι «μέσοι» Έλληνες. Άνθρωποι μέσης εκπαίδευσης, μέσης οικονομικής κατάστασης, μέσης καλλιέργειας, που στα δύσκολα ακόμη και άνυδρα χρόνια «γράφουν» την ιστορία.
Βιογραφικό
Ο Κώστας Σωτηρίου γεννήθηκε το 1957 στην Αθήνα. Σπούδασε στην Πολυτεχνική Σχολή του Πανεπιστημίου Πατρών και εργάστηκε ως Πολιτικός Μηχανικός στην Αθήνα.
Με τον Νίκο Θεοτοκά έχει γράψει τα μυθιστορήματα Οι Αχινοί (Καστανιώτης, 1996) και Ο Νάμπυκας (Νεφέλη, 1997).
Άλλα του έργα είναι τα:
Κοντραπόστο-Αφηγήματα της πόλης (Διηγήματα, Νεφέλη, 1998).
Ο παναμάς (Διηγήματα, Νεφέλη, 1999).
Σκύλος χωρίς όνομα (Μυθιστόρημα, Εστία, 2001).
Αναπάντητη κλήση (Μυθιστόρημα, Μελάνι, 2008).
Σταματία, το γένος Αργυροπούλου (Νουβέλα, Θέατρο του Νέου Κόσμου, 2014).
ΒΙΒΛΙΟΚΡΙΤΙΚΗ
Απόσπασμα από τη παρουσίαση του βιβλίου του Κώστα Σωτηρίου, "Καλικούτσα" από τον Βαγγέλη Χατζηβασιλείου στην εφημερίδα Το Βήμα.
"Οι αφανείς της Μεταπολίτευσης
Ο Κώστας Σωτηρίου έχει δημοσιεύσει τρία μυθιστορήματα: Οι αχινοί (1996) και ο Νάμπυκας (1997) -μαζί με τον Νίκο Θεοτοκά- και Αναπάντητη κλήση (2008). Έχει επίσης δημοσιεύσει δύο συλλογές διηγημάτων: Κοντραπόστο (1998) και Ο παναμάς (1999). Με μοναχικά, πλην όχι και αποκομμένα από το περιβάλλον τους, πρόσωπα τα οποία κινούνται ζωηρά μέσα στο αστικό περιβάλλον και στον επαγγελματικό τους χώρο, με ευθυμογραφικό κλίμα με λαϊκούς τόνους στην αφήγησή του, ο Σωτηρίου αποκαλύπτει μια σειρά από ανορθόδοξα ή παράδοξα που βιώνουν στην καθημερινότητά τους οι μεσαίες κοινωνικές τάξεις.
Επιστέγασμα της πεζογραφικής πορείας τού συγγραφέα αποτελεί ο θεατρικός του μονόλογος Σταματία, το γένος Αργυροπούλου, που ανέβηκε με επιτυχία το 2014 από το Θέατρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου και με την Ελένη Ουζουνίδου να θριαμβεύει επί σκηνής. Εκεί ο Σωτηρίου μιλάει για τους έφηβους της δεκαετίας του 1950, για τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο και για τον Εμφύλιο. Ακούμε και βλέπουμε στη σκηνή τη φωνή και το πρόσωπο μιας γυναίκας που ψήφιζε ανέκαθεν τη συντηρητική παράταξη, αδυνατώντας από τη μια πλευρά να πάει πέρα από τον καθωσπρεπισμό της και ξετυλίγοντας ταυτοχρόνως από την άλλη, σχεδόν ξεκαρδιστικά, έναν καμβά με όλες τις αναλγησίες του καιρού της.
Στην εξιστόρηση ενός άλλου καιρού επιχειρεί ο Σωτηρίου με το καινούργιο μυθιστόρημά του, επιλέγοντας αυτή τη φορά ανθρώπους της γενιάς του. Η γενιά του Σωτηρίου είχε την ατυχία ή το προνόμιο να ζήσει τη μετάβαση από το καθεστώς της χούντας του 1967 στη δημοκρατία κατά τη διάρκεια της εφηβικής ή (το πολύ) μετεφηβικής της ηλικίας. Τι πρόλαβαν να καταλάβουν αυτοί οι άγουροι νεαροί από όσα συγκλονιστικά άλλαζαν τον κόσμο τριγύρω τους; Πώς να αφομοιώσουν τις εμπειρίες και να κατανοήσουν τις ιδεολογικοπολιτικές στρατεύσεις των κατά τι μεγαλύτερών τους (της πολυσυζητημένης γενιάς του Πολυτεχνείου);
Πολιτικές θεωρίες και συγκρούσεις, λογοτεχνικά διαβάσματα και μαζικές κινητοποιήσεις παραμένουν για τη Γωγώ, την κεντρική αφηγήτρια του μυθιστορήματος (γεννημένη το 1957, όπως και ο συγγραφέας), αναντικατάστατες πηγές της νιότης της, αλλά και ένα εν πολλοίς θολό και συσκοτισμένο τοπίο, ανίκανο να απαντήσει στο σύνθημα της πρώιμης Μεταπολίτευσης "Εκτός από τον καπιταλισμό, υπάρχει και η μοναξιά", επιβεβαιώνοντας ή αντιστρέφοντάς το. Έτσι, οι πρώτοι έρωτες της Γωγώς, ο αδερφός της και ο άνδρας της δεν θα γίνουν ήρωες της αντίστασης στη δικτατορία, ούτε θα επιζητήσουν διακριτές θέσεις στο μεταπολιτευτικό πολιτικοκοινωνικό σύστημα. θα παλέψουν μόνο με την τύρβη των επόμενων δεκαετιών για να καταλήξουν ξεπουπουλιασμένοι ταξικά μεσόκοποι της οικονομικής κρίσης και οριστικά αφανείς μέσοι όροι της μεταβατικής εποχής και της άχαρης γενιάς τους. Μαζί και οι παρομοίως αφανείς γονείς, θείοι και παππούδες τους, αριστεροί που ξέμειναν στις παρυφές του Κόμματος και των όποιων κεντρικών διεργασιών.
Οι μεσαίες κοινωνικές τάξεις ή οι μέσοι κοινωνικοί όροι του Σωτηρίου φτιάχνουν τη ραχοκοκαλιά της πεζογραφίας και του θεάτρου του. Και στην Καλικούτσα, που σημαίνει ένα συνεχές πέρα - δώθε (μια αιώρηση χωρίς αρχή, μέση και τέλος), η γενιά του συγγραφέα θα συνοψίσει πυκνά τη ρευστή και ασαφή, μέχρι και σήμερα, ταυτότητά της, χωρίς να χρειαστεί και να πιάσει εξ αυτού και τον οποιονδήποτε θρήνο ή κοπετό. Αρκούν ο υποδόριος, πλην έτοιμος να ενεργοποιηθεί ανά πάσα στιγμή, μηχανισμός του γέλιου, ο απέριττος ρεαλισμός της καθημερινής σκηνογραφίας, οι ολοζώντανοι, και κάθε άλλο παρά αφύσικοι, διάλογοι και οι προσεκτικά σχεδιασμένοι χαρακτήρες, που καταφέρνουν να αποσπάσουν από το γενικό πλαίσιο των μέσων όρων όσα στοιχεία είναι αναγκαία προκειμένου να αποκτήσουν όχι μόνο χειροπιαστή υπόσταση, αλλά και ευδιάκριτη (κάποτε ακόμα και σπαρακτική) ατομικότητα".
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου