Λέσχη Ανάγνωσης: Δευτέρα 3 Δεκεμβρίου συζητάμε με την συγγραφέα Ρέα Γαλανάκη το βιβλίο της "Άκρα Ταπείνωση"
ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ
ΡΕΑ ΓΑΛΑΝΑΚΗ: «Η Άκρα Ταπείνωση»
Κυρίες και κύριοι, φίλες και φίλοι,
Είναι μεγάλη τιμή και χαρά για τον σύλλογο «Αργώ» και για μας προσωπικά να έχουμε μαζί μας σήμερα την κυρία Ρέα Γαλανάκη, μια από τις σπουδαιότερες συγγραφείς της σύγχρονης ελληνικής λογοτεχνίας. Θα παρουσιάσουμε και θα συζητήσουμε μαζί της το προτελευταίο της βιβλίο, {Η Άκρα Ταπείνωση}, που κυκλοφόρησε το 2015 από τις εκδόσεις Καστανιώτη.
Η κυρία Γαλανάκη γεννήθηκε στο Ηράκλειο της Κρήτης, όπου και έζησε μέχρι την είσοδο της στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, που σπούδασε Ιστορία και Αρχαιολογία. Έχει εκδώσει μυθιστορήματα, διηγήματα, ποιήματα και δοκίμια. Ανήκει στα ιδρυτικά μέλη της Εταιρείας Συγγραφέων και έχει τιμηθεί στην Ελλάδα με πολλά βραβεία για το έργο της. Έχει προταθεί επίσης και για ευρωπαϊκά λογοτεχνικά βραβεία. Το λογοτεχνικό της έργο έχει μεταφραστεί σε δεκαπέντε γλώσσες: αγγλικά, γαλλικά, ιταλικά, ισπανικά, ολλανδικά, τσέχικα, αλβανικά, γερμανικά, βουλγαρικά, σουηδικά, λιθουανικά, τουρκικά, αραβικά, εβραϊκά, κινέζικα.
Η Άκρα Ταπείνωση είναι πολιτικό, κοινωνικό και συνάμα ιστορικό- θα τολμούσα να πω- μυθιστόρημα, καθώς βασίζεται σε γεγονότα που σημάδεψαν την Αθήνα αλλά και την Ελλάδα ολόκληρη τον χειμώνα του 2012, και γενικότερα στην εποχή της κρίσης.
Ο τίτλος του μυθιστορήματος προέρχεται από τη βυζαντινή ζωγραφική και συγκεκριμένα από τον εικονογραφικό τύπο Η Άκρα Ταπείνωσις ή Χριστός η Άκρα Ταπείνωσις. Ήδη, από τον τίτλο κιόλας, δηλώνεται τόσο η ταπείνωση των ηρώων όσο και η συλλογική ταπείνωση στην εποχή της κρίσης. Προοικονομείται όμως και το ελπιδοφόρο τέλος του μυθιστορήματος, καθώς η ταπείνωση του πάσχοντος λαού θα οδηγήσει στην Ανάσταση που η αγάπη, η αποδοχή του άλλου, οι κοινωνικοί αγώνες, η ανθρώπινη δύναμη μπορούν να υπόσχονται.
Η ιστορία εκτυλίσσεται σε ένα ξεπεσμένο διαμέρισμα- ξενώνα, στο κέντρο της Αθήνας, όπου ζουν δύο ηλικιωμένες γυναίκες-η Θηρεσία, συνταξιούχος φιλόλογος και η Θεονύμφη, ζωγράφος, συνταξιούχος εκπαιδευτικός -και οι δυο -που μετέτρεψαν τα βαπτιστικά τους σε αρχαιότροπα Τειρεσία κα Νύμφη- είναι έτοιμες να γιορτάσουν τα γενέθλια της Νύμφης. Σιγά-σιγά [εισβάλλουν] στο διαμέρισμα για τη γιορτή η κοινωνική λειτουργός, υπεύθυνη για τον ξενώνα, η Δανάη μαζί με τη μικρή της κόρη, τη Σόνια, η αιγύπτια καθαρίστρια, η Γιασμίν με το μικρό της Μαηλάκι. Και λίγο πριν από το τελετουργικό happy birthday ο Ορέστης, ο πολυαγαπημένος μοναχογιός της Νύμφης. Μέσα στη χαρά της γιορτής μοναδική παραφωνία, η μαυροφορεμένη , κρητικιά Κατερίνα, χήρα αστυνομικού και μητέρα του επίσης μαυροντυμένου, χρυσαυγίτη Τάκη, που κλεφτά θα έρθει και θα φύγει. Άφαντος βέβαια και ο Πατριάρχης, ο υπεύθυνος γιατρός του δημόσιου ξενώνα για τις δυο γυναίκες. Μέσα από τις κουβέντες και τα μισόλογα του Ορέστη και της Δανάης οι δυο γυναίκες κατανοούν πως προμηνύεται το κλείσιμο του ξενώνα και η επιστροφή στο άσυλο. Έτσι την άλλη μέρα η πιο θαρραλέα, η Τειρισία προϊδεάζει την Νύμφη για το σχέδιο της. Την επομένη μέρα το σχέδιο τίθεται σε εφαρμογή. Το γάλα που συνειδητά η Τειρεσία φρόντισε να κρύψει κάτω από το κρεβάτι της για τον αγαπημένο της γάτο γίνεται η αφορμή να βγει η Κατερίνα από το διαμέρισμα και η ευκαιρία για τις δυο γυναίκες να ξεχυθούν παράτερα μεταμφιεσμένες αλλά ελεύθερες στους δρόμους της Αθήνας. Από εκεί και ύστερα οι δυο γυναίκες θα τα βιώσουν όλα: την έξαψη της ελευθερίας, το όνειρο της συλλογικής γιορτής για έναν άλλο κόσμο, που οι περισσότεροι βαδίζοντας κατά κύματα , τον θεωρούσαν εφικτό, ο ενθουσιασμός για τη συμμετοχή τους, το χαμόγελο, γιατί ζούσαν το κοινό για τους Αθηναίους παρόν, ξορκίζοντας τον δαίμονα της μοναξιάς, της ηλικίας, της αρρώστιας, της σκλαβιάς τους.
Η μεγάλη έξοδος θα φέρει τις δυο γυναίκες δίπλα, κοντά μαζί, με όλο εκείνο το πλήθος που με θυμωμένα συνθήματα διεκδικούσε το όνειρο….. Καθώς όμως άρχισε να πέφτει η νύχτα και το κρύο του Φλεβάρη να κάνει πιο βαριά τα βήματα τους οι δυο γυναίκες αλαφιάζονται και αρχίζουν να σκέπτονται την επιστροφή στον ξενώνα. Εις μάτην…… Έχουν ξεχάσει την διεύθυνση…….
Μέσα στη μαύρη, χειμωνιάτικη νύχτα θα ζήσουν τα βίαια επεισόδια ανάμεσα στα Μ.Α.Τ. και τους διαδηλωτές, την πυρπόληση των νεοκλασικών της Αθήνας, την καταστροφή των εμβληματικών κινηματογράφων του κέντρου, τη λεηλασία των μνημείων-συμβόλων των αγώνων της γενιάς τους. Η Αθήνα ταπεινωμένη από τη βία είχε εκτοπίσει τη δικιά τους πόλη…… Παρόλο τον ορυμαγδό της βίας και της φωτιάς παραλογισμένη η Νύμφη θα ψάχνει το μοναχογιό της ανάμεσα στα καλυμμένα με τα μαντήλια πρόσωπα και τα πυρακτωμένα μάτια. Θα περάσουν λοιπόν πολλές νύχτες και μέρες περιπλανώμενες στον κόσμο του περιθωρίου που η κρίση δημιούργησε, θα βιώσουν κρύες νύχτες στις στοές της πόλης μαζί με τους άστεγους, θα κορέσουν την πείνα τους στα συσσίτια, θα ζήσουν τον πλήρη ευτελισμό τους καθώς θα αναγκαστούν στην επαιτεία, μέχρι που ο Περικλής, ο άστεγος που είχε κουρνιάσει στο απέναντι από τον ξενώνα ερειπωμένο σπίτι θα τις βοηθήσει να επιστρέψουν στον ξενώνα.
Όσο καιρό οι κυρίες παραδέρνουν στην άλλη Αθήνα και στον ξενώνα τα πράγματα θα αλλάξουν πολύ. Μετά την έκπληξη και το φόβο της Κατερίνας για την έξοδο των γυναικών, τα νέα για τα έργα του γιου της εναντίον των μεταναστών, ανάμεσα στους οποίους ήταν η Γιασμίν και το Μαηλάκι θα οδηγήσουν την Κατερίνα στην επιστροφή στην Κρήτη και τα δυο κατατρεγμένα προσφυγάκια στον ξενώνα. Ο αιφνίδιος θάνατος του Πατριάρχη, το ερωτικό σμίξιμο του Ορέστη και της Δανάης, και η συνειδητοποίηση για τις δυο γυναίκες ότι μαζί θα συνεχίσουν την ζωή τους κλείνει τον κύκλο με το αισιόδοξο μήνυμα πως το αντίδοτο σε κάθε φόβο είναι η αγάπη…….
Η κυρία Γαλανάκη, με μια εξαιρετική ελληνική γλώσσα, στο συγκεκριμένο της μυθιστόρημα αναμετριέται με τη ζώσα ιστορία, έχοντας στη φαρέτρα της πολύχρονη γνώση του ιστορικού μυθιστορήματος. Η φιλία της με τον Θόδωρο Αγγελόπουλο και η κινηματογραφική του ματιά στο σενάριο της τελευταίας του ταινίας {Άλλη Θάλασσα} την βοήθησαν να ξεπεράσει τις όποιες της αναστολές για την ενασχόληση της με τη σύγχρονη και να μας δώσει ένα εξαιρετικό μυθιστόρημα, μωσαϊκό προσώπων, χαρακτήρων, ιδεολογιών, μωσαϊκό της Αθήνας αλλά και της Ελλάδας ολόκληρης.
Σε αυτό το ανθρωποκεντρικό μυθιστόρημα η συγγραφέας αφουγκράζεται τις μεγάλες ανατροπές της ελληνικής κοινωνίας στα χρόνια της κρίσης, αναστοχάζεται τις εξεγέρσεις της γενιάς της, ψηλαφεί τις σύγχρονες, συνδιαλέγεται με το παρόν και το παρελθόν και μας δίνει ένα στέρεο τελικά μυθιστόρημα τόσο από άποψη δομής όσο και περιεχομένου.
ΤΗΝ ΕΥΧΑΡΙΣΤΟΥΜΕ!!!!!!!!!
Σχόλια
Δημοσίευση σχολίου